یکمی هم از ادبیات قدیم :)

عزیزون از غم و درد جدایی

به چشمونم نمونده روشنایی

گرفتارم به دام غربت و درد

نه یار و همدمی نه آشنایی

می دونم که از هر ادیبی بپرسین بیت اول رو معنی می کنه: از بس در غم دوری معشوق گریه و مویه کرده چشماش کم سو شده . . .

من دیدم حیف این بیت شعره که اینطور معنیش کنن

ببینین برای کسی که به قول سهراب در حافظه چوب باغی رو دیده، حالا احساس جدایی از اصل خودش رو می کنه، اینجا رو سهراب میگه شرق اندوه !

سخت تر شد !

من اینطور فک می کنم که منظور باباطاهر این بوده که، درک ِ وجود خدا رو مشعل و چراغی روشن کننده اطراف حساب می کنه و وقتی میگه درد جدایی، یعنی این درک وجود خدا، کمرنگ یا بطور کل از بین رفته، که این مشکل از آفات کم بودن ایمانه ! و در ادامه میگه که برای دیدن روشنایی ِ لازم وجود نداره، چون تو که چراغ هدایتم بودی رو اینجا بین راه هایی که دارم، نمیتونم درک کنم .

و من میگم تلمیح داره به ان الحسین مصباح الهدی و سفینه النجاه (ببخشین ت گرد رو چطوری میذارن !)

---

شعله وبلاگشو حذف کرد (خیلی وقته) و موند واسه من جای خالیش ...