مکس و عطف و مکث

بین دو برهه زمانی، بین دو تاریخچه عمده، بین دو شخصیت کلی، بین خودم سابق و خودم فردا که نمیدونم چه جوریه قرار دارم. این منو به ساکن ترین وضعیت بی سابقه در طول عمرم برده. انگار تو مکس یه مکث قرار دارم. بی بار و بی بهانه. توانا و مستعد اما بی حاصل و بی ثمر. سرد و خاموش اما زنده. مثه یه درخت که بعد از خواب زمستونی بهار رو با یه عالمه شکوفه گذرونده و حالا تو تابستون هیچ میوه ای نمیده. بی خیال و بی عار از هر گوشه کنایه ای. از هر حادثه ای. انگار همه حوادث و رخدادهای روز رو خودش مقرر کرده باشه (خود درخته). حتی صدای پای هیزم شکن و تیز کردن تیغه تبر هم خم به ابروهاش نمیاره.

بیمار نیستم. قارچ نگرفتم. آب هم خوب خوردم. برگهامم سبزه. شکوفه هم کرده ام هزار هزار.

وقفه خوردم. ایستی در برابر هستی.

انگار گرده شکوفه های اون درخته به شکوفه های من نرسیده و من بارور نشده باشم.

این بی باری، مجازات شکه یا پاداش ایمان؟

مثه Neo وقتی از متریکس رها شد.

پیر نشدم. احساس پیری هم ندارم. نا امید نیستم. افسرده نیستم. پژمرده هم نیستم.

احساس میکنم زمان وقفه خورده و من تو برزخ بین زمان گذشته و آینده (حال نیست) در بین چراهای بدوی و هدف های غایی پی بهانه ای برای پا گذاشتن به عصر جدید گم شده م.

تجربه ای از یک کما در هوشیارترین موسم حیاتم.

خود خود درخت گلابی (مهرجویی 1376) ام.

غرورم رو به دانش باختم و یقینم رو به دست شک سپردم تا خواهش شفافیت عقل رو شنیدم.

جا پای عبور همتم رو به اهتزاز درآورد!

من هرگز دستیافته هامو به عالم نفروختم.

هر بار شاهرگ میلم رو در پای نهال سربلندی زدم.

روزها زیر درخت بشریت حنجره ام رو به همنوایی عادت دادم.

گاه خیره شدن همه کارم بود؛ که نه دام تو بود،

بعدها، باور چرخ عقب دوچرخه ها چرخشی در جریان خونم انداخت.

اینک، نه رنجور راهم نه مفتون پری ها...

سایه تو درازتر از امتداد بود.