بار امید

از خواب که پا شدم، متوجه شدم که خونه خودمون نیستم. روی کاناپه همسایه مون بیدار شده بودم. یه خونه با مساحت بزرگ، سالن و چندین اتاق و یک باغچه. ما طبقه سوم بودیم و من طبقه همکف خوابیده بودم. مسافر بودن و... رفتم به سمت راه  پله که برم بالا خونه خودمون؛ ناگهان صدای دخترشون رو از اتاقش شنیدم و صدای همهمه زنها رو داخل راه پله! ههه همسایه ها چی میگن اگه بفهمن که من اینجا خوابیده بودم! دویدم به طرف اون یکی در. از سالن که داشتم رد میشدم چشمم افتاد به باغچه. جا خوردم: باغچه طبیعی نبود. یا بهتره بگم این دنیایی نبود. درخت ها و گل ها درخشان بودن و خیره کننده. ناگهان متنبه شدم که «آها اینجا بهشته» و بدنم سبک شد؛ دیگه جاذبه روی جسم من اثر نمیکرد. در حالی که داشتم میرفتم بالا: وای خدای من! من خواب بودم، لابد نفسم بند اومده و الان دارم می میرم. باید سعی کنم از خواب بیدار بشم «من خیلی کار دارم». یک پرده نور و... در کمال آرامش چشمام رو باز کردم و در حالی که داشتم خودم رو روی کاناپه توی سالن پیدا میکردم. در حالتی بین خودی و بیخودی؛ او: بهشت بود. من: آره... درکش کردم. او: پس زدیش. من: آره. او: اما داشتی راحت میشدی. من: کار دارم، خیلی کارها هست که باید انجام بدم... هوشیار شده م و حالا انتخابم رو تایید کرده م.

کوه ها و پری ها!

و تو ای رنج!

من به امید عادت نکرده ام،

مبتلا شده ام.

پیش از آنکه با هم از خط مماس عبور کنیم،

فاصله بین شوق و امید شیاری گمشده بود،

و حمله شب پره بر شعله شمع اشاره ای به شناخت نبود.

کوه ها بلند و پریان چه دلفریب،

سایه ها خنک بودند و آسودگی می دمیدند.

گرته شکوفه ها

و رقص زنبوران

راه قید را بر من گشودند؛

ناگهان زیر بار امید،

من پا به دنیا گذاشتم.