خوب

وقتی میگیم یا میشنویم یه چیزی خوبه، این خوب بودن دقیقا چطوری تعریف میشه؟ و خوب معنیش چیه؟ و در کاربرد گسترده ش تو کل زندگی: 1. ما رو با چه چیزایی دم خور میکنه 2. ما رو از چه چیزایی دور می کنه 3. ما رو مشتاق چه چیزایی میکنه 4. و ما رو از چه چیزایی متنفر میکنه.

اگه من اشتباه میگم منو اصلاح کنید: به طور کلی بشر هیچ وقت نخواسته بد باشه؛ میخواسته خوب باشه. بازه زمانی رو محدود کنیم تا ملموس تر باشه. از 200 سال پیش تا حالا روند کلی حرکت بشریت به سمت این بوده که خوب باشه نه اینکه بد باشه. مثلا همونطور که 200 سال پیش مردم میخواستن خوب باشن امروز هم میخوان خوب باشن اما چون تعریف دقیقی از خوب بودن وجود نداره بنابراین 200 سال قبل یه جوری دنبال خوب بودن میرفتن و امروز یه جور دیگه. این جورواجور دنبال خوبی رفتن، پاسخ اون 4 تا سوال رو در هر دوره از زندگی بشر تغییر میده. تازه خوب بودن در بین اقوام و ملل مختلف تفاوت داره!

از دیکشنری گوگل که استفاده کنیم به ما کمک میکنه تا یکمی به پاسخ اون 4 تا سوال نزدیک  بشیم. البته به صورت کاملا انتزاعی و شما خودت باید فکر کنی و نتیجه بگیری من جواب ساده و صریحی نمیتونم بدم. تاثیر تغییر ادبیات رو ناچیز فرض میکنیم D:

کلمه dignity به طور کلی به وقار و بزرگی و والایی معنی میشه. آیا میشه گفت که بشر امروزی از والایی بدش میاد یا بشر دو قرن قبل از وقار بدش میومده؟ چون فرض ما اینه که بشر همیشه دنبال خوب بودن میرفته بنابراین میگیم که خیر. در دیکشنری گوگل آمار کاربرد این کلمه از سال 1800 تا حالا رو به نزول بوده و الان تقریبا به یک پنجم رسیده!

کلمه honest صفتی به معنی درستکار و امین هستش. آمار کاربرد از 1800 تا 2010 تقریبا به کمتر از نصف رسیده!

کلمه honor به طور کلی (بعنوان اسم) به افتخار، شرف و سربلندی معنی میشه. آمار از 1800 تا 2010 تقریبا به یک دهم رسیده!

برعکس این نزول ها، کلمه ethics به مجموعه اخلاق و کردار اطلاق میشه تقریبا همون چیزی که ما میگیم اخلاق. آمار از 1800 تا 2010 تقریبا به 10 برابر رسیده.

حالا جالب اینه که خود ethics هم مثه خوب معنای ثابت و مشخصی نداره. بین اقوام مختلف فرق داره و دوره به دوره عوض میشه. در حالی که میدونیم درستکار یا همون  honest تعریف مشخصی داره.

وقتی میگیم خوب مشخص نیست که چه مشخصه هایی داره، اینجوری میشه که200 سال پیش کلمه خوب، کلماتی شامل dignity, honest, honor و امثالهم رو به ذهن مردم متبادر میکرده و در حالی که امروزه اینطور نیست.

تصور من اینه که یا داریم (به واسطه اون 4 تا سوال) منحرف میشیم یا داریم ابعاد و جزییات بیشتری از خوب رو پیدا میکنیم.

احتمال سوم که بسیار خطرناکه اینه که ما به دنبال سراب رفته باشیم یعنی فریب خورده باشیم. با نیت حرکت به دنبال خوب، در عمل به دنبال بد رفته باشیم. آمار کاربرد کلماتی مثل good, morality, ethics و حتی honesty (اسم مشتق شده از صفت honest) که در طول دو قرن گذشته کاربرد تقریبا ثابتی داشتن نشون میده از نظر انتزاعی ما در وضعیت خوبی هستیم اما انتزاع فریبنده س.

اگه روند مثبت بوده باشه، باید تاثیرش رو هم بتونیم دریافت کنیم! شاید بشه انتظار داشت که کاربرد صفات خوب بالاتر برن چرا که صفت توصیف گر اشخاص دارنده اون صفت هستن که بالاتر بودن تعداد این اشخاص به معنی روند مثبت حرکت به سمت خوبی هستش. اما آمار کاربرد کلماتی مثه honest, sincere, truthful, faithful در مقایسه با deceptive, unfaithful, dishonest, untruthful گرچه تصویر قطعیی از نزول و صعود نمیده - و عقلانی هم نیست که تاثیر ادبیات رو صفر حساب کنیم - بهرحال نشون میده که کاربرد صفات پسندیده نسبت به ناپسندیده روند نزولی داشته.

دیدگاه های متفاوت در بررسی این صوبت و آمار سرسری قطعا وجود داره بنابراین استنتاج های متفاوت هم وجود داره. دیدگاه و استنتاج شما چیه؟