جاودانگی

بهبود کیفیت زندگی در بعد اخلاقی تنها چیزیه که ارزش هزینه کردن زمان رو داره.

زمان مهمترین دارایی ماست. 

زمان برای تمام سایر دارایی‌ها محدودیت ایجاد میکنه.

شما فکر کن تمام هستی مال شماست ولی تا کی؟ به محض اینکه دارایی شما از زمان تمام بشه، مالکیت شما از تمام سایر دارایی‌ها صفر میشه.

زمانِ هر کس، به نظر من، اینطور باید در نظر گرفته بشه:

فرصتی برای کسب و تبدیل دارایی‌ها به دارایی‌های فناناپذیر.

زمان که جلاد دارایی‌‌هاست خودش فرصت میده که دارایی‌ها رو از زیر تیغ خودش دربیاریم. یعنی مالکیت ما از هر دارایی که داریم بعد از اتمام دارایی ما از زمان امتداد پیدا کنه.

خوبه نه؟

اما چطوری؟

پ.ن:

زمان غبار فناست و بر فرصت مالکیت می‌نشینه.

و چیزهایی هست که ورای زمان حیات دارن.

مثل صفات نیک و حتی بد.

می‌دونی چقدر دارایی‌های فیزیکی باید خرج کنی تا فقط یک کلمه مثل «راستگو» رو به دست بیاری؟