من مطمئنم که این منم که دارم تکون میدم خودمو

آیا خدا ما رو امتحان میکنه که مثلا در امری خودمون رو نشون بدیم یا از خودمون قابلیتی رو اثبات کنیم؟

به طور کلی، آیا قراره ما چیزی رو به خدا نشون بدیم؟

در اینصورت، باید این اصل رو بپذیریم که خدا به اون چیزی که ما اثبات میکنیم یا نشون میدیم آگاه نیست.

و

برعکس،

اگه امتحانی نیست و قرار هم نیست که ما چیزی به خدا نشون بدیم از خودمون و اصل این باشه که خدا از قبل به چیزی که ما داریم اثبات میکنیم آگاه باشه، پس ما در یک مسیر از پیش تعیین شده هستیم!

تکلیف دعا و آرزو و امید و هدف و تلاش و تغییر چی میشه؟

من واقعا نمیتونم بپذیریم - در درون خودم، احساسی و قلبی و نه عاقلانه و فلسفیانه - که تغییراتی که میکنم تماما (100 درصد) خارج از کنترل و اراده خودمه.

وقتی خشم دارم و از سر خشم کاری میکنم چرا بعدش احساس ندامت میکنم؟ غیر از اینه که اثبات میکنه من به اراده خودم کاری رو کردم که الان حس خوبی به اون ندارم؟

اگه به اراده خودم نبود خب بعدشم احساس ندامت نمیکردم چون دست خودم نبوده. مثلا فکر کن یه خوابی ببینی که یه کاری توی عالم خواب انجام میدی. آیا بعد که بیدار شدی نسبت به اون عمل احساس ندامت داری؟ خیر. نه به خاطر اینکه واقعیت نداشته بلکه بخاطر اینکه از سر اراده تو نبوده!

پس اراده من در وقوع عمل دخیله. پس جبر نیست. پس در حال طی کردن یک مسیر از پیش تعیین شده نیستیم.

اما آیا خدا آگاهه به نتیجه عمل من در آینده؟ عملی که هنوز مرتکب نشدم. یا بهتره بگم اصلا آیا عملی من در آینده انجام خواهم داد و خدا آگاهه به عمل و نتیجش؟