?to be or not to be with who

We got only two options:

1. to be with the God

2. not to be with the God

Are you with the God? that's the fathomless relief.

Otherwise it is the abyss of futility; just in the best case scenario.

It does not our concern whether or not the God is with us. Why? it's simple, the God will never leave us!

The thing is I need to admit and hence know I belong to the God, that's all.

Only in this way I do whatever I can to be with the God.

And the only thing that counts is all the fights I got into in this path.

end it; or be ended

Do you know what "extreme" is?

It doesn't matter, just know it happens in the final scene.

You have been on a journey for a while,

we know that things tend to get harder as the course progresses;

in one hand you see  your energy debilitates and on the other hand you see the path gets narrower and the trail is fading...

as much as you get closer to the end even the rate at which things are getting harder will increase,

your heartbeat speeds up so as the rate does. like marching for a final battle.

the rate gets to its full potential in the latter moments when things put on a disguise to mislead you to the state of impossibility,

when it seems there is no vestige of hope,

when the universe oppresses you to the feeling of your end,

this is the time that they say extreme; it is adjacent to the end, 

it is the harbinger of the end actually.

Just one step is remaining.

Beware of the taking last step.

Tie a streak of hope around your finger as a remembrance of your alliance with infinity.

Whenever the universe tries to stop and oppress you just take a glance at your finger; you will overcome it.

This is not only my promise but also my firsthand experience.

هنوز کسی ایستاده زیر درخت؟

But the pear tree

چرا همیشه سرسری میخونیم و رد میشیم؟

چه اهمیت دارد اگر می‌رویند قارچ‌های غربت؟

حیات مجدد

من تو را مشغول می‌کردم، دلا

یاد آن افسانه کردی عاقبت

once in a while

thank you

خنده بر غوغای هستی

رشته تسبیح اگر بگسست معذورم بدار - دستم اندر دامن ساقی سیمین ساق بود

رشته تسبیح اشاره به حلقه بسته تسبیح داره

وکنایه به چرخه تکراری عبادات

اگه این چرخه شکسته شده اگه این حلقه باز شده اگه من از قید آزاد شدم اگه من عبادت رو کنار گذاشتم - دستم اندر دامن...

مصرع دوم هم که تابلوئه. عشق.

یا چی؟

چرا عاقل کند کاری که بازآرد پشیمانی

چون عاقل نیست؟

جاودانگی

بهبود کیفیت زندگی در بعد اخلاقی تنها چیزیه که ارزش هزینه کردن زمان رو داره.

زمان مهمترین دارایی ماست. 

زمان برای تمام سایر دارایی‌ها محدودیت ایجاد میکنه.

شما فکر کن تمام هستی مال شماست ولی تا کی؟ به محض اینکه دارایی شما از زمان تمام بشه، مالکیت شما از تمام سایر دارایی‌ها صفر میشه.

زمانِ هر کس، به نظر من، اینطور باید در نظر گرفته بشه:

فرصتی برای کسب و تبدیل دارایی‌ها به دارایی‌های فناناپذیر.

زمان که جلاد دارایی‌‌هاست خودش فرصت میده که دارایی‌ها رو از زیر تیغ خودش دربیاریم. یعنی مالکیت ما از هر دارایی که داریم بعد از اتمام دارایی ما از زمان امتداد پیدا کنه.

خوبه نه؟

اما چطوری؟

پ.ن:

زمان غبار فناست و بر فرصت مالکیت می‌نشینه.

و چیزهایی هست که ورای زمان حیات دارن.

مثل صفات نیک و حتی بد.

می‌دونی چقدر دارایی‌های فیزیکی باید خرج کنی تا فقط یک کلمه مثل «راستگو» رو به دست بیاری؟

ندامت بدتره یا حسرت

از کرده‌هات پشیمونی؟

نه، از ناکرده‌هام پشیمونم.

شیر سنگی 1365/1986

economy

Higgins: do you mean to say you would sell your daughter for 50 pounds? 

Pickering: have you no morals, man?

Doolittle: no, no. I cant afford them.

Doolittle: neither could you if you were as poor as me.

My Fair Lady 1964.

آره

حافظ ار باده خوری با صنمی گل‌رخ خور

که از این به نبود در دو جهان هیچ متاع

مساله دوام است.

وگرنه پایان شب سیه سپید است.